Ik kan het bijna niet uitleggen, maar er is iets bijzonders aan het leven in en rond de luchthaven.
Zowel zij die er werken als zij die er wonen houden van de dynamiek van de regio.
Ik woon op het echte grondgebied van de luchthaven, Steenokkerzeel en ik maak deel uit van de mensen die er heel graag wonen.
En ja, er is wel lawaai maar neen, het stoort ons niet. :)
Op die bewuste 22 maart 2016 werkte ik nog in het centrum van Brussel.
In de Ravensteingalerij om precies te zijn.
De galerij bevindt zich tegenover het centraal station.
Ook hier: Ik heb er 10 jaar gewerkt en nooit werd ik Brussel beu.
It grows on you. Brussel je t'aime dus ook.
Na verloop van tijd kende ik de kleine binnenwegen van onze hoofdstad en was ik in no-time op mijn werk.
Ik flirtte te vaak met de grens van ‘te laat’ te komen. 10 minuutjes ofzo
Dat ik te laat was wist ik meestal dankzij de start van het programma Music at work om 9u van Christophe Lambrecht op StuBru.
Toen hij plots overleed in 2019 ben ik vermoedelijk ook gestopt met het luisteren naar StuBru.
Ik was mijn ‘shit, ik ben te laat’ vriend kwijt.
Ik werkte er toen voor de krant Metro, je weet wel, de gazet met het blauwe of het groene logo.
Een krant met als inhoud “compact voorgekauwd nieuws” zodat de pendelaars hun essentiële informatie binnen kregen op 20 minuutjes, of een metrorit lang.
Toen ik die ochtend thuis richting het werk vertrok, vertrokken alle mogelijke dienstwagens met een sirene mee met mij richting de ring op.
Ik hoorde de toenmalige radio presentatrice Eva Daeleman al huilend op de radio haar verhaal vertellen van wat er zich zonet had voorgedaan op de luchthaven.
Het was duidelijk dat er een ontploffing had plaatsgevonden in de vertrekhal van de luchthaven.
Hier? bij ons?
Neen, dat kan niet.
Moet een gaslek zijn of zoiets, dacht ik.
Door de chaotische verkeersdrukte lukte het me om via mijn binnenbaantjes redelijk snel aan mijn almost private ingang van de wetstraat te komen.
9u10 en had al alle vormen van het nieuws gezapt om zeker te zijn van wat ik gehoord had.
Ik was in mijn “normale” tijdspanne van te laat zijn, toen ik daar precies de ontploffing van het Metrostation in Maalbeek hoorde.
De U-turn die ik toen maakte met mijn Stella, een Mini Countryman met veel pit, had ik voordien nog nooit gerealiseerd zonder dat ik op mijn deur flank zou belanden.
Stella bracht me in no time terug naar huis, en de TV ging aan om de komende week niet meer uit te gaan.
Ik was in shock.
Na de shock kwam de realiteit.
Na de realiteit kwam het verdriet.
Ik was droevig, en ben dat vandaag nog steeds.
32 mensen kwamen om het leven en een natie bleef achter met verwondingen.
Ik denk niet alleen aan de fysieke gewonden, maar ook aan de mensen wiens hart gebroken werd
door het verlies van een naaste, een collega, een vriend, een buurman.
Voor mij persoonlijk blijven de aanslagen van 22 maart nog steeds een gevoelig onderwerp.
Ik kan daar oprecht heel droevig van worden, zeker wanneer ik voorbij het Metrostation van Maalbeek rij. En dat is oké.
Dat is dan waarschijnlijk niet op 22 maart maar ik herdenk dat wanneer de emoties zich manifesteren.
Bruxelles ma belle, Zaventaime!
Liefs,
Syl xx